Co robić w Borjomi?

Wiele jest w Gruzji miejsc, w których pojawiająca się nowoczesność próbuje zgrywać się z odległą historią, a jednocześnie spod tego wszystkiego wystają żywe pomniki schyłkowego socjalizmu. Takich właśnie wrażeń dostarcza Borjomi (pol. Bordżomi, gruz. ბორჯომი) w regionie Samcche-Dżawachetia, jedna z kultowych gruzińskich miejscowości chętnie odwiedzanych przez turystów.

Od początków XIX wieku miasto było ulubionym kurortem rosyjskiej arystokracji, nazywanym "perłą Kaukazu". Zachwycający krajobraz i bogate źródła wód mineralnych sprawiły, że nawet członkowie rosyjskiej rodziny królewskiej chętnie wypoczywali w Borjomi, co oczywiście spowodowało rozkwit miejscowości i budowę wielu imponujących rezydencji i pałacyków. Po zmianach ustrojowych w latach 20-tych XX wieku rezydencje te zmienione zostały w sanatoria, z których korzystali głównie wysoko postawieni członkowie partii komunistycznej. W 1968 roku miasto zostało mocno zniszczone przez powódź, a kolejna zmiana ustroju spowodowała jego stopniowe podupadanie. 

Co z dawnego splendoru pozostało do czasów współczesnych? Główną atrakcją miasteczka jest park zdrojowy z publicznie dostępnym źródłem wody mineralnej (więcej o wodzie Borjomi do poczytania TUTAJ). Spróbowanie jej to jednak nie lada wyzwanie- jeśli ktoś oczekuje smaku Borjomi znanego z półek sklepowych, to okrutnie się zawiedzie. Wersja sklepowa jest bowiem lekko gazowana i schłodzona, natomiast woda płynąca bezpośrednio z parkowego ujęcia nie dosyć, że pozbawiona jest przyjemnych bąbelków, to jeszcze jest ciepła i uczciwie mówiąc smakuje ohydnie. Wracając do samego parku zdrojowego- założony został w 1850 roku, ale jego obecny wygląd to głównie pozostałości placów zabaw z czasów późnego socjalizmu. Warto jednak przejść się kawałek wzdłuż płynącego przez park strumienia, bo przyroda jest tam przepiękna. W sezonie można też przejechać się kolejką linową do położonego na wzgórzu parku rozrywki, skąd rozciąga się doskonały widok na okolicę. Dodatkowo okolice parku zdrojowego przeszły w ostatnim czasie gruntowną rewitalizację, więc jest szansa na choćby częściowe odtworzenie dawnego uroku tej części miasteczka.

Jesień 2013- okolice parku zdrojowego w remoncie

Tuz przed wejściem do parku- prawie jak nasze Krupówki ;-)

Mój absolutnie ulubiony most :) - trzeba mieć fantazję!

Wejście do parku zdrojowego

Ujęcie wody Borjomi

Spróbowałam... i od razu wyplułam- ciepłe, słone ohydztwo!

A tu już zaczyna się część parku z minionej epoki

Taki plac zabaw miałam przed blokiem 20 lat temu

Betonowe schrono-grzybki

Przepiękny wodospad w dalszej części parku

Dla takich widoków warto sobie zrobić mały spacerek

Reszta tej 14-tysięcznej miejscowości tak naprawdę nie oferuje nic szczególnie ciekawego, a post-komunistyczna architektura przyprawić może o depresję, natomiast jest to wspaniała baza wypadowa dla miłośników trekkingu i chodzenia po górach, bo tuż za Borjomi zaczyna się największy w Gruzji Park Narodowy Borjomi-Kharagauli z wytyczonymi kilkoma malowniczymi szlakami prowadzącymi częściowo nawet na wysokość 2600 m n.p.m. Co ciekawe, Borjomi razem z pobliskim Bakuriani zgłoszone zostały przez Gruzję jako kandydatury do organizacji zimowych Igrzysk Olimpijskich 2014, ale zostały odrzucone już przy pierwszej selekcji- i chyba na całe szczęście, bo szkoda by było tych przepięknych terenów pod rozmaite komercyjne budowle i zadeptanie przez tysiące osób. 


Tuż za Borjomi- widoki piękne przez cały rok

Główna ulica miasta z ratuszem

Kolorowe betonowe bloki nijak się mają do górskiego klimatu

Jedno z dawnych sanatoriów- obecnie mieszkają tu uchodźcy

Odrobina koloru nigdy nie zaszkodzi

Z pozostałych lokalnych atrakcji polecić mogę także pochodzący z IX wieku monastyr Chitakhevi (nazywany także "zielonym monastyrem") znajdujący się około 15 km za Borjomi w stronę Achalciche. Jest przepięknie położony w głębi lasu i przy ładnej pogodzie droga do niego to czysta przyjemność. Sama główna bazylika wygląda może niezbyt imponująco (właściwie tak samo jak dziesiątki innych w Gruzji), ale ciekawe są zabudowania, w których od 2003 roku znowu zamieszkują mnisi. Czasami udaje się również zwiedzić wieżę, w której podobno znajdują się czaszki zmarłych mnichów (niestety wiem to tylko z opowiadań, bo nam nie udało się namówić pilnującej monastyru zakonnicy do otworzenia wejścia).


Droga do monastyru jest bardzo ładnie oznakowana
(co w Gruzji nie jest wcale takie oczywiste)

Główny kompleks budynków (niestety wewnątrz nie wolno było robić zdjęć i pilnowała tego ponura zakonnica)

W tych budyneczkach rozsianych po lesie mieszkają mnisi

Szkoda, że nie wpuszczono nas do wieży :(